Dział: Wiedza praktyczna

Współczesna uroginekologia dysponuje wieloma narzędziami diagnostycznymi – od metod nieinwazyjnych do inwazyjnych, które mogą być subiektywne lub obiektywne [1–3]. Ultrasonografia dna miednicy (ang. pelvic floor sonography – PFS) jest coraz częściej stosowana zarówno w codziennej praktyce, jak i w badaniach naukowych [4–6]. Badanie jest tanie, nieinwazyjne i szeroko dostępne. Stanowi obiektywne uzupełnienie innych metod diagnostycznych. Aparaty USG znajdują się praktycznie we wszystkich oddziałach ginekologicznych oraz w wielu gabinetach. Ultrasonografia w uroginekologii umożliwia uwidocznienie struktur dna miednicy w czasie rzeczywistym. Charakteryzuje się dobrą rozdzielczością i pozwala na obrazowanie w prezentacji 2D, 3D i 4D. Istotną zaletą jest możliwość dokładnego uwidocznienia sztucznych materiałów stosowanych obecnie w uroginekologii.

Mikroflora pochwy odgrywa kluczową rolę w utrzymaniu homeostazy układu moczowo-płciowego. Ekosystem pochwy jest głównym składnikiem zabezpieczającym przed kolonizacją nabłonka pochwy drobnoustrojami niepożądanymi, w tym atypowymi, a w konsekwencji chroniącym przed rozwojem infekcji oraz stanów zapalnych. 

Radiologia zabiegowa, wychodząc naprzeciw wymaganiom XXI w., stara się znaleźć jak najmniej inwazyjne sposoby leczenia różnych schorzeń. Spektrum możliwości zwiększa się każdego roku. W fazie wdrażania do rutynowego postępowania jest embolizacja w leczeniu łagodnego przerostu gruczołu krokowego i embolizacja w leczeniu hemoroidów. W trakcie obiecujących badań są również zabiegi embolizacji tętnicy żołądkowej w leczeniu otyłości. Te i wiele innych zabiegów w niedługim czasie będzie pretendować do miana metody pierwszego rzutu, dzięki bardzo dobremu wyważeniu skuteczności do poziomu inwazyjności. Jedną z metod, która wiele lat temu zyskała szerokie uznanie, a obecnie dzięki udoskonaleniu instrumentarium ma jeszcze większe znaczenia kliniczne również w Polsce, jest przezpochwowe udrażnianie jajowodów. 

Kłykciny kończyste (brodawki płciowe) to łagodne zmiany obserwowane w okolicy anogenitalnej, powstałe w wyniku infekcji genitalnymi szczepami wirusa brodawczaka ludzkiego (ang. human papilloma virus – HPV).

W wielu krajach, w tym również w Polsce, od kilkunastu lat obserwuje się powolny, ale stały wzrost zapadalności na choroby związane z zakażeniem genitalnymi typami wirusa HPV. W Polsce brodawki płciowe są powodem ponad 30% wszystkich konsultacji w poradniach skórno-wenerologicznych.

Kriochirurgia jest metodą nienaruszającą ciągłości leczonej tkanki, stąd jej bezbolesny i bezkrwawy przebieg. Polega na schłodzeniu tkanki zmienionej chorobowo aż do momentu uzyskania jej destrukcji. W konsekwencji szybkiego zamrożenia dochodzi do martwicy tkanki, tworzą się w niej kryształy lodu prowadzące do uszkodzenia układów enzymatycznych i śmierci komórkowej. Metoda ta daje łatwość odróżnienia tkanki zamrażanej od tkanek otaczających, dzięki czemu w precyzyjny sposób można określić miejsce wykonania zabiegu [1]. 

Wirus ospy wietrznej i półpaśca (ang. varicella zoster virus – VZV) należy do DNA wirusów z rodziny Herpesviridae i odpowiada za kliniczne występowanie ospy wietrznej i półpaśca. Przenosi się drogą kropelkową oraz przez bezpośredni kontakt z wydzieliną zmian pęcherzykowych na skórze chorego. Objawy zakażenia pierwotnego to gorączka, złe samopoczucie i swędząca osutka ewoluująca do pęcherzyków wypełnionych płynem zapalnym. Okres wylęgania wirusa trwa 9–21 dni. 

Zmianom okołomenopauzalnym spowodowanym niedoborem estrogenów towarzyszą obniżenie zawartości kolagenu i elastyny w tkankach, ścieńczenie nabłonka w rezultacie zaniku warstwy powierzchownej, dysfunkcja komórek mięśni gładkich, a także degradacja tkanki łącznej. Ten łańcuch etiopatogenetyczny skutkuje zespołem objawów, których doświadcza ok. 50% kobiet w okresie około- i pomenopauzalnym, z czego wynika, że problemem tym dotkniętych jest 2–3 mln kobiet w Polsce. Objawy te składają się na znaczne obniżenie jakości życia seksualnego i ogól-
nego komfortu życia w rezultacie nawracających infekcji pochwy, sromu i dróg moczowych. 

W czasie porodu siłami natury kobiety doświadczają bardzo silnych dolegliwości bólowych, których nasilenie zależy od czynników fizjologicznych (fazy porodu, czasu jego trwania, intensywności), psychologicznych i uwarunkowań społeczno-kulturowych. Aż 60% pierwiastek określa ból porodowy jako bardzo silny lub silny, 23% jako niemożliwy do wytrzymania, a tylko 9% jako akceptowalny (słaby). Wśród wieloródek ponad 46% pacjentek ocenia ból porodowy jako bardzo silny lub silny, 17% jako niemożliwy do zniesienia, a 25% jako akceptowalny [1, 2]. Od dawna wiadomo, że bardzo silne dolegliwości bólowe mają niekorzystny wpływ na matkę i jej nienarodzone dziecko, ponieważ z jednej strony są przyczyną olbrzymiego lęku i stresu, a z drugiej strony odpowiadają za hiperwentylację rodzącej.