W ostatnich latach odnotowano znaczący wzrost ciąż po 35. roku życia. Pary coraz częściej decydują się na potomstwo w późniejszym czasie. Kobieta po 40. roku życia musi mieć świadomość, że zajście w ciążę jest trudne, ale nie niemożliwe. Niestety, często z niewiedzy kobiet wynika obserwowany wzrost nielegalnych aborcji po 40. roku życia. Kluczową rolę odgrywa odpowiednie poinformowanie pacjentki o tym, że jeżeli współżyje, powinna stosować antykoncepcję, a ok. 45. roku życia wykonać odpowiednie badania, które pozwolą określić, czy nadal pozostaje płodna, czy płodność już całkowicie zanikła. Pozwoli to na podjęcie decyzji o ewentualnym włączeniu hormonalnej terapii zastępczej (HZT) [1].
Dział: Wiedza praktyczna
.
Zarówno ciąża, jak i karmienie piersią to okresy wzmożonego zapotrzebowania na składniki odżywcze. Podstawową rolę w zapewnieniu prawidłowego rozwoju dziecka oraz zdrowia matki odgrywa właściwe odżywianie się kobiet już w okresie prekoncepcyjnym, następnie w ciąży, a także podczas karmienia piersią. Zbilansowana dieta to klucz do prawidłowego przebiegu ciąży
i rozwoju płodu oraz niemowlęcia.
Po opracowaniu i pierwszym zastosowaniu klinicznym zapłodnienia pozaustrojowego, określanego potocznie jako metoda in vitro, procedura ta szybko znalazła zastosowanie w leczeniu niepłodności. Pomimo kontrowersji prawnych, etycznych czy moralnych jest coraz szerzej stosowana praktycznie.
Resuscytacja/reanimacja wewnątrzmaciczna płodu obejmuje procedury postępowania z rodzącą, takie jak zaprzestanie stymulacji porodu, zmianę pozycji pacjentki, płynoterapię oraz leczenie tokolityczne (za pomocą β2-mime-tyków krótko działających, np. fenoterolu, terbutaliny, heksoprenaliny). W starszym mianownictwie termin ten był zarezerwowany dla tokolizy śródporodowej.
Od samego początku stosowania farmakoterapii zauważono, że pacjenci leczeni na tę samą chorobę z zastosowaniem tych samych leków nie odpowiadają na leczenie w sposób identyczny. Innymi słowy, skuteczność tej samej terapii jest różna u różnych pacjentów. Dzieje się tak dlatego, że każdy organizm ma unikalny genom (zbiór wszystkich genów oraz innych sekwencji DNA), który decyduje o wszystkim – począwszy od koloru włosów, oczu, wzrostu, kształtu ciała, rysów twarzy, zdolności do nauki, a skończywszy na predyspozycji do zapadania na choroby cywilizacyjne czy właśnie odpowiedzi na leczenie.
Według definicji National Osteoporosis Fundation (NOF) i National Institutes of Health (NIH) z 2001 r. osteoporoza jest chorobą szkieletu, którą charakteryzuje upośledzona wytrzymałość kości, a w efekcie zwiększone ryzyko złamania [1]. Osteoporoza jako choroba przewlekła, nazywana cichym złodziejem kości, stanowi jeden z istotnych problemów zdrowotnych, społecznych i ekonomicznych współczesnego świata. Kliniczną manifestacją osteoporozy jest złamanie niskoenergetyczne, będące następstwem niewielkich urazów w konsekwencji obniżonej odporności mechanicznej kośćca. Ponieważ częstość zachorowania wzrasta z wiekiem, a średnia przeżycia współczesnego społeczeństwa stale rośnie, liczba złamań będzie ulegać zwiększeniu [1–4]. Osteoporoza jako choroba postępująca oraz w znacznym stopniu obniżająca jakość życia w statystykach zajmuje trzecie miejsce po schorzeniach układu krążenia i nowotworach. Jest również obarczona ryzykiem trwałego kalectwa, a nawet znacznej śmiertelności [5].
Zespół pęcherza nadreaktywnego (ang. overactive bladder – OAB) to nagła, nieodparta potrzeba oddania moczu z lub bez epizodów nietrzymania moczu. Przed postawieniem diagnozy należy jednak wykluczyć inne przyczyny podobnych objawów, takie jak infekcja dróg moczowych, moczówka prosta, cukrzyca czy nowotwór pęcherza moczowego. Choroba jest powszechna w populacji i może dotknąć nawet 1 na 7 kobiet i mężczyzn.
Wirus brodawczaka ludzkiego (ang. human papilloma virus – HPV) jest szeroko rozpowszechniony w przyrodzie. Wykazuje zdolność do zakażania wszystkich ssaków, większości ptaków oraz prawdopodobnie również niektórych kręgowców. U człowieka potwierdzono jego udział w powstawianiu zmian zarówno łagodnych (skóry, błon śluzowych), jak i złośliwych (rak szyjki macicy, odbytu, odbytnicy, jamy ustnej, wargi, gardła i przełyku).
W skład ekosystemu pochwy wchodzą komórki nabłonka, wydzieliny oraz zasiedlające pochwę drobnoustroje. Pomiędzy poszczególnymi elementami ekosystemu pochwy występuje sieć interakcji, których zakłócenie na skutek czynników wewnętrznych lub zewnętrznych prowadzić może do różnego rodzaju upośledzeń funkcjonalnych oraz infekcji. Począwszy od trzeciego tygodnia życia pozałonowego, pochwa kobiety podlega dynamicznemu procesowi kolonizacji bakteryjnej.
Opieka ginekologiczna dotyczy najbardziej intymnych sfer i problemów w życiu kobiety – niewłaściwie przeprowadzone badanie może być przyczyną wielu zahamowań, wstydu i niechęci ze strony pacjentek, rzutuje na ich funkcjonowanie w sferze psychoseksualnej.
Niepłodność wg WHO zdefiniowana jest jako rok bezskutecznych starań o ciążę, przy zachowanej regularności współżycia bez zabezpieczenia. Dopiero po tym czasie wskazane jest włączenie diagnostyki z następowym leczeniem.