Zespół przekrwienia biernego miednicy mniejszej (ang. pelvic congestion syndrome – PCS) definiuje się jako obecność żylakowatych zmian w obrębie żył jajnikowych i splotów żylnych przymacicz, którym towarzyszy przewlekły zespół bólowy miednicy mniejszej. Głównym problemem związanym z PCS jest niska świadomość lekarzy dotycząca tego zespołu i wynikająca z tego bardzo mała rozpoznawalność. Podejmowane są próby nieskutecznego leczenia empirycznego oraz wykonywane są niepotrzebne inwazyjne zabiegi diagnostyczne, np. laparoskopie. W przypadku dokonania prawidłowego rozpoznania dostępna jest skuteczna, małoinwazyjna metoda leczenia – embolizacja wewnątrznaczyniowa.
Dział: Wiedza praktyczna
.
Wirusy z rodziny Herpes (łac. herpes simplex viruses – HSV) to najczęściej spotykane patogeny ludzkie. Opryszczka genitalna (łac. herpes genitalis) jest najczęstszą chorobą przenoszoną drogą seksualną. Wczesne rozpoznanie i wprowadzenie leczenia zwiększa przeżywalność pacjentów oraz znacznie redukuje zagrażające życiu powikłania.
Zespół bolesnego miesiączkowania (ZBM) dotyka zdecydowanej większości młodych kobiet w wieku rozrodczym. Jednakże etiopatogeneza tego zespołu nadal nie jest do końca poznana, co skutkuje wciąż obecnymi problemami w diagnostyce i leczeniu tej dolegliwości.
Objawy mogą rozpoczynać się tuż przed spodziewaną miesiączką lub w pierwszych godzinach jej trwania.
Dolegliwości bólowe bywają na tyle silne, że uniemożliwiają normalne codzienne funkcjonowanie.
Zespół policystycznych jajników (ang. polycystic ovary syndrome – PCOS) występuje u ok. 5–10% kobiet w wieku rozrodczym i jest zespołem niejednorodnych objawów klinicznych, wśród których przewlekły lub okresowy brak owulacji stanowi główną przyczynę zaburzeń płodności, obserwowanych u 33–75% pacjentek. Przyczyna powstawania PCOS nie jest ostatecznie wyjaśniona. Obecnie za najbardziej prawdopodobne hipotezy w aspekcie etiopatogenezy PCOS uważa się defekt syntezy androgenów prowadzący do zwiększonego ich wydzielania przez komórki tekalne jajników oraz defekt neuroendokrynny związany z zaburzeniem rytmicznego wydzielania gonadoliberyny (GnRH), a także ze zwiększeniem wrażliwości przysadki na stymulację GnRH, a w konsekwencji z nasileniem syntezy lutropiny (LH). Pozostałe czynniki, których rolę w etiologii PCOS podkreśla się szczególnie w ostatnich latach, to insulinooporność z wtórną hiperinsulinemią, czynniki genetyczne, czynniki środowiskowe oraz niedobór witaminy D3.
Metody antykoncepcyjne znane są od momentu, kiedy człowiek poznał związek między stosunkiem seksualnym a ciążą. Już od czasów starożytnych powszechne były metody barierowe. Na przestrzeni lat metody antykoncepcyjne zmieniały się, do czasu aż w maju 1960 r. Federal Drug Administration (FDA) zatwierdziła wprowadzenie do sprzedaży złożonej tabletki antykoncepcyjnej (ang. combined oral contraceptive – COC) zawierającej noretisteron oraz mestranol. Pierwsze minipigułki antykoncepcyjne zawierające jako substancję czynną tylko progestageny zadebiutowały na rynku leków w 1973 r. [1].
Jak wiadomo, antykoncepcja hormonalna reguluje cykle menstruacyjne, zmniejsza objętość krwawień, łagodzi objawy związane z napięciem miesiączkowym. Antykoncepcja w postaci plastra antykoncepcyjnego jest z powodzeniem stosowana od 2002 r.
Kontakt lub interakcja pomiędzy dzieckiem a dorosłym, w którym dziecko jest wykorzystywane w celu stymulacji seksualnej dorosłego, jest seksualnym wykorzystywaniem dziecka. W Polsce ustawodawca, chcąc chronić osoby niebędące dojrzałe psychicznie i fizycznie, ustalił granicę wiekową, poniżej której zachowania seksualne wobec osób zaliczonych do tej grupy są karane – granica ta to 15 lat.
W oparciu o analizę przypadku omówiono problem menopauzalnej terapii hormonalnej (MTH) u pacjentki po 60. roku życia, przedstawiając najnowsze rekomendacje i algorytmy postępowania klinicznego w takich przypadkach.
Niewłaściwe nawyki higieniczne kobiet mogą być czynnikiem sprawczym zakażeń układu moczowo-płciowego, alergii, dermatoz sromu i/lub podrażnień zewnętrznych narządów płciowych. Codzienne stosowanie preparatów do higieny intymnej zawierających silne detergenty, konserwanty, substancje koloryzujące i zapachowe może uszkadzać naturalne mechanizmy bariery ochronnej skóry okolic intymnych. U kobiet ciężarnych wymagana jest szczególna dbałość o higienę intymną ze względu na rozpulchnienie śluzówki pochwy i tkanek sromu, zmianę pH, większą zawartość glikogenu oraz spadek zawartości bakterii Lactobacillus produkujących H2O2 [1].
W artykule przedstawiono najnowsze standardy leczenia przeciwdrobnoustrojowego wybranych zakażeń ginekologiczno-położniczych. Omawiane jednostki chorobowe obejmują: ciążowe zapalenie pęcherza moczowego oraz ostre odmiedniczkowe zapalenie nerek, bakteryjną waginozę, nierzeżączkowe zapalenie cewki, ziarnicę weneryczną pachwin, rzeżączkę, kiłę, ziarniniaka pachwinowego oraz wrzód miękki. W przypadku pozostałych jednostek chorobowych autor rekomenduje posłużenie się cytowaną literaturą źródłową. W przeglądzie posłużono się zarówno bieżącymi pracami z literatury medycznej, jak i aktualnymi wytycznymi i zaleceniami leczenia według Centers for Disease Control and Prevention (CDC) oraz Przewodnika Terapii Przeciwdrobnoustrojowej Sanforda z 2016 r.
Szczepienia ochronne uznawane są za jeden z najważniejszych wynalazków medycyny, który pozwolił ocalić miliony ludzi przed śmiercią. Ciąża jest uznanym czynnikiem ryzyka ciężkiego przebiegu wielu chorób zakaźnych dla matki. Większość zakażeń, przeciwko którym się szczepi, może wywoływać też poważne powikłania dla płodu, np. poród przedwczesny, małą masę urodzeniową, wady wrodzone, a nawet obumarcie płodu.
Kobiety, bez względu na wiek i narodowość, dążą do osiągnięcia satysfakcji z posiadania zadbanego, zdrowego ciała. Kolejne etapy życia, przez które przechodzą, wpływają na jego wygląd i kondycję. Fizjologia żeńska zmienia się pod wpływem czynników, takich jak wahania masy ciała, poród, różnego rodzaju zmiany i zaburzenia hormonalne, jak zespół policystycznych jajników (ang. polycystic ovary syndrome – PCOS) czy menopauza.
W efekcie może dojść do powstania nieprawidłowości, takich jak nadmierne rozluźnienie pochwy, uszkodzenie mięśni dna miednicy, a także zaburzeń w budowie nabłonka pochwy. Ponadto zdarzenia te często prowadzą do pojawienia się bardzo uciążliwych dla kobiety przypadłości, jak: wysiłkowe nietrzymanie moczu, suchość i ból podczas odbywania kontaktów seksualnych czy atrofia pochwy. Zaburzenia te, w zależności od swego nasilenia i czasu trwania, mniej lub bardziej dotkliwie oddziałują na samoocenę, jakość życia, w tym życia seksualnego kobiet.
Obecnie dostępny jest szeroki wachlarz możliwości terapeutycznych, od metod nieinwazyjnych, jak hormonalne żele dopochwowe lub hormonalna terapia menopauzalna, po zabiegi chirurgiczne w zakresie okolic intymnych. Nowym trendem, plasującym się coraz wyżej pod względem bezpieczeństwa i skuteczności stosowania, są stosowane do rewitalizacji pochwy urządzenia energetyczne, w tym lasery. W efekcie ich użycia następuje stymulowanie regeneracji kolagenu, skurcz włókien elastycznych, neowaskularyzacja i poprawa lubrykacji pochwy. Obecnie istnieje coraz większa liczba dowodów naukowych oceniająca bezpieczeństwo i skuteczność stosowania urządzeń laserowych w tym wskazaniu.
Stosowanie wewnątrzmacicznych systemów antykoncepcyjnych ma wiele zalet, m.in. wysoką skuteczność przy zachowanej owulacji, konieczność wykonania tylko jednej czynności do rozpoczęcia długo trwającego zabezpieczenia antykoncepcyjnego, akceptowalne działania niepożądane. Stosowanie systemów wewnątrzmacicznych (ang. intra uterine system – IUS) jest dość rozpowszechnioną metodą antykoncepcyjną. Ten rodzaj metody zapobiegania ciąży jest bardziej ekonomiczny, bezpieczny, efektywny, a przede wszystkim całkowicie odwracalny. Obecnie na świecie antykoncepcję wewnątrzmaciczną stosuje ok. 100 mln kobiet, z czego połowa w krajach Azji [1, 2].