Zespół policystycznych jajników (ang. polycystic ovary syndrome – PCOS) charakteryzuje się jako przewlekły brak jajeczkowania i hiperandrogenizm. Częstość występowania PCOS plasuje się na poziomie nawet 15–20%, gdy stosuje się kryteria rozpoznania Europejskiego Towarzystwa Rozrodu Człowieka i Embriologii (ang. European Society of Human Reproduction and Embryology – ESHRE) oraz Amerykańskiego Towarzystwa Medycyny Rozrodu (ang. American Society for Reproductive Medicine – ASRM). Zespół policystycznych jajników jest prawdopodobnie najbardziej rozpowszechnioną endokrynopatią u kobiet i zdecydowanie najczęstszą przyczyną niepłodności na podłożu cykli bezowulacyjnych. W rzeczywistości wielotorbielowate jajniki były związane z 75% przypadków bezpłodności z brakiem owulacji [1–4]. Celem artykułu jest naświetlenie problemu insulinooporności w PCOS i zbadanie efektywności metforminy stosowanej w monoterapii lub w połączeniu z innymi lekami wywołującymi owulację w przywracaniu regularnych cykli miesiączkowych i owulacji oraz uzyskanie ciąży u kobiet z PCOS.