Kwas hialuronowy ze względu na swoje unikatowe hydrofobowe właściwości stanowi spoidło utrzymujące integralność narządów i zapewniając homeostazę. W związku ze swoimi właściwościami HA znalazł szerokie zastosowanie w medycynie. W leczeniu ran pooparzeniowych i pooperacyjnych, w ortopedii i okulistyce, reumatologii, otolaryngologii, ginekologii i dermatologii.
Kategoria: Artykuł
Klimakterium staje się często źródłem nowych problemów dla kobiety, jej męża i rodziny. Dlatego dla kobiety znajdującej się w fazie przekwitania ważne jest łagodzenie lub znoszenie różnych dolegliwości. W zależności od nasilenia objawów oraz ich kategorii, a także sytuacji klinicznej pacjentki, jej stanu ogólnego czy też chorób współistniejących należy dobrać odpowiednie preparaty łagodzące. Na rynku mamy dostępne preparaty naturalne – fitoestrogeny oraz preparaty hormonalne, powszechnie zwane ht – hormonalną terapią
Zmiany w układzie moczowo-płciowym po menopauzie określane mianem atrofii urogenitalnej dotyczą wszystkich narządów układu moczowo-płciowego. Około 50% kobiet w okresie klimakterium dotykają objawy atrofii urogenitalnej, podczas gdy 25% z nich szuka opcji terapeutycznych tego schorzenia. W leczeniu objawów atrofii urogenitalnej rekomenduje się stosowanie estrogenoterapii dopochwowej. Zgodnie z rekomendacjami Międzynarodowego Towarzystwa Menopauzy oraz Północnoamerykańskiego Towarzystwa Menopauzy uważa się, że lokalną terapię hormonalną charakteryzuje wyższy poziom skuteczności oraz profil bezpieczeństwa w porównaniu z terapią systemową.
Wirusy opryszczki (herpes simplex virus – HSV) oraz ospy wietrznej i półpaśca (Varicella zoster virus –VZV) należą do wirusów DNA z rodziny Herpesviridae i podrodziny Alphaherpesvirinae. Wirusy te wywołują zakażenia przetrwałe, w przebiegu których chorobowe epizody objawowe i bezobjawowe przeplatają się z dłuższymi okresami latencji. Odpowiedź immunologiczna organizmu na zakażenie wirusami HSV i VZV to przede wszystkim odpowiedź komórkowa (cell mediated immunity – CMI), a powstałe w wyniku zakażenia swoiste przeciwciała pełnią funkcję pomocniczą. Wirusy te charakteryzują się podobieństwem antygenowym oraz molekularnym i w leczeniu zakażeń przez nie wywołanych stosuje się podobny schemat lekowy, w którym najważniejsze miejsce zajmuje acyklowir.
W artykule przedstawiono aktualne rekomendacje i standardy obowiązujące podczas prowadzenia ciąży przez położną, przyjmowania porodów w warunkach pozaszpitalnych oraz omówiono realizację ciągłości opieki położniczej.
W okresie prenatalnym w przesiewowym badaniu serca płodu rozpoznanie całkowitego nieprawidłowego spływu żył płucnych (TAPRV) jest trudne co tłumaczy bardzo niską wykrywalność tej wady u płodu – około 1,9% (1). Wada należy do bardzo rzadkich wad serca i częstość występowania jej szacuje się na 0,5-2% wszystkich wrodzonych wad serca (WWS) i występuje w przybliżeniu na 8,7/100,000 (2,3) żywo urodzonych noworodków.
Od wielu lat globalnie podejmuje się wysiłki na rzecz ograniczenia liczby porodów przedwczesnych, a w konsekwencji redukcji umieralności płodów i noworodków. Ze względu na mnogość czynników etiologicznych i różnorodnych społeczno-ekonomicznych uwarunkowań wcześniactwa, szczególnego znaczenia nabiera profilaktyka pierwotna. Polega ona na wdrażaniu programów prozdrowotnych dedykowanych zarówno kobietom planującym ciążę w ramach tzw. trymestru zerowego, promujących zdrowy styl życia, a także mających na celu ograniczenie negatywnych skutków oddziaływania zidentyfikowanych wcześniej czynników ryzyka (przewlekłych schorzeń, leków, czynników środowiskowych).
Konflikt serologiczny w układzie Rh to przykład ciężkiej patologii ciąży, w stosunku do której istnieje niemal stuprocentowo skuteczna metoda zapobiegania. Pomimo tego do dzisiaj nie udało się całkowicie wyeliminować z praktyki perinatologicznej choroby hemolitycznej noworodków. Opracowanie omawia przyczyny jatrogenne braku skuteczności profilaktyki konfliktu matczyno-płodowego w zakresie antygenu D z układu Rh w kontekście zaleceń obowiązujących aktualnie w naszym kraju.
Narastająca częstość występowania zarówno otyłości, jak i problemu niepłodności w społeczeństwach na całym świecie skłania do poszukiwania wspólnych patomechanizmów dla obu tych zjawisk. Nadmierna masa ciała jest jednym z głównych odwracalnych czynników ryzyka zaburzeń płodności u obu płci. Zaburzona funkcja dokrewna tkanki tłuszczowej w otyłości brzusznej związana jest z nieprawidłowym profilem hormonalnym, a jednym z jego licznych skutków jest niepłodność. Najbardziej powszechną endokrynopatią, mającą w swoim obrazie klinicznym zarówno otyłość, jak i problemy z zajściem w ciążę, jest zespół policystycznych jajników. W przypadku niepłodności związanej z czynnikiem męskim, nadmierna masa ciała może mieć wpływ na nieprawidłowy obraz nasienia, a także zaburzenia erekcji. Redukcja masy ciała i zmiana stylu życia, szczególnie u kobiet, koreluje z poprawą wyników reprodukcyjnych, a u obu płci przeciwdziała negatywnym skutkom zdrowotnym, jakie niesie ze sobą nadwaga i otyłość.
Nadwaga i otyłość jako czynniki ryzyka nieprawidłowości w obrębie postawy ciała u dzieci i młodzieży
W opracowaniu zwrócono szczególną uwagę na trzy zagadnienia: otyłość i nadwagę, nieprawidłową postawę ciała w aspekcie postępu cywilizacji – jej zagrożeń oraz korzyści, a także wzajemne powiązania. Skupiając się na grupie dzieci i młodzieży w kontekście otyłości oraz konsekwencjach zdrowotnych, nie sposób było pominąć grupę dorosłych, z uwagi na egzemplifikację pewnych wzorów i nawyków domowych, opartych nie tylko na diecie, ale również sposobie spędzania wolnego czasu, pasywności ruchowej, mających niebagatelne znaczenie w okresie posturogenezy dziecka. Próbowano odpowiedzieć na pytanie, czy nadwaga i otyłość mogą stanowić czynnik ryzyka wad postawy ciała i w jakim stopniu oraz jakie mogą być skutki odległe w tym obszarze w życiu dorosłym. W związku z tym, że zwiększenie opieki nad dziećmi w ramach szeroko rozumianej profilaktyki jest inwestycją w zdrowie społeczeństwa, warto zająć się problemem nadwagi i otyłości również w kontekście nieprawidłowości w obrębie postawy ciała.
Choć etiologia liszaja twardzinowego pozostaje niewyjaśniona, obecnie uważa się, że podstawową rolę w patogenezie choroby odgrywają zjawiska autoimmunologiczne u predysponowanych genetycznie pacjentek. W większości przypadków chorobę rozpoznaje się na podstawie charakterystycznego obrazu klinicznego. Biopsję należy wykonać w przypadku klinicznie podejrzanych zmian. Leczenie ma na celu uzyskanie optymalnej kontroli objawów podmiotowych, zahamowanie progresji choroby i poprawę jakości życia pacjentek. Standardem leczenia I linii pozostaje miejscowe stosowanie glikokortykosteroidów o bardzo dużej lub dużej sile działania.
W przypadku steroidooporności przed rozpoczęciem leczenia II linii należy zweryfikować rozpoznanie na podstawie wyniku badania histopatologicznego. Wobec braku jednoznacznych zaleceń co do postępowania w chorobie steroidoopornej leczenie II linii należy indywidualizować i prowadzić w ośrodkach wyspecjalizowanych w leczeniu chorób sromu.
Skóra kobiety po zabiegach ginekologicznych wymaga poświęcenia dużej uwagi i profesjonalnego podejścia. Trzeba o tym pamiętać zwłaszcza w aspekcie blizn, które mogą stanowić poważny problem estetyczny, a co często z tym związane – również problem natury psychologicznej.
Pacjentki z bliznami pooperacyjnymi zgłaszają się do lekarzy różnych specjalności – dermatologów, chirurgów ogólnych, chirurgów plastycznych, lekarzy medycyny estetycznej. Działania terapeutyczne, które można podjąć, nie ograniczają się tylko i wyłącznie do korekcji wyglądu blizny, ale mogą dotyczyć całkowitej przebudowy skóry w celu zniwelowania blizny.
Zastosowanie naturalnych olejów roślinnych może być skutecznym sposobem leczenia niektórych zmian skórnych w formie terapii wspomagającej.