Kategoria: Artykuł

Niedokrwistość z niedoboru żelaza dotyczy 25% populacji ludzkiej. Typowa pacjentka ginekologiczna, to najczęściej młoda, zdrowa kobieta borykająca się z obfitymi, wręcz krwotocznymi miesiączkami, kobieta w okresie okołomenopauzalnym z zaburzeniami cyklu i nieprawidłowymi krwawieniami z dróg rodnych (bez podłoża nowotworowego ), a przede wszystkim kobieta ciężarna i karmiąca. Bardzo ważna jest diagnostyka czynnika sprawczego niedokrwistości oraz leczenie skojarzone – przyczynowo-skutkowe. Niezbędna jest długoterminowa suplementacja preparatami żelaza.

W Polsce żyje ok. 7 mln kobiet po 46. r.ż., a więc według norm populacyjnych znajdujących się w okresie okołomenopauzalnym lub menopauzalnym ze wskazaniami do różnych form terapii hormonalnej. Menopauza to trwałe zaprzestanie miesiączkowania w następstwie wygaśnięcia czynności jajników. Można ją rozpoznać nie wcześniej niż po upływie roku od wystąpienia ostatniego krwawienia. Stosunek korzyści do ryzyka stosowania terapii należy rozpatrywać indywidualnie, mając na uwadze nasilenie objawów oraz fakt, że ta relacja zmienia się wraz z wiekiem. Rozpatrując włączenie terapii, należy więc uwzględnić status menopauzalny, wiek pacjentki, choroby dodatkowe czy ryzyko wystąpienia chorób dodatkowych. Dostępnych jest wiele preparatów estrogenowych o działaniu ogólnym. Estrogeny z ewentualnym dodatkiem progesteronu można podawać doustnie, przezskórnie w postaci plastrów, kremu, aerozolu lub dopochwowo.

Nowotwór gruczołu piersiowego jest jednym ze schorzeń onkologicznych najczęściej występujących wśród Polek i stanowi poważny problem zdrowotny, społeczny i ekonomiczny. Wiedza o metodach wczesnego wykrywania raka, czynnikach ryzyka i metodach zapobiegania jest kluczową kwestią w walce z nowotworami piersi u kobiet. Wprowadzanie nowoczesnych technologii wykorzystujących termografię kontaktową może stanowić praktyczną i uzupełniającą metodę diagnostyczną w stosunku do mammografii czy ultrasonografii gruczołu piersiowego

Niesteroidowe leki przeciwzapalne (NLPZ) są liczną grupą leków znajdującą swoje zastosowanie w farmakoterapii wielu schorzeń ginekologicznych. Zastosowanie NLPZ w ginekologii związane jest głównie z łagodzeniem bólu pooperacyjnego oraz pozabiegowego, łagodzeniem bólu towarzyszącego pierwotnemu oraz wtórnemu bolesnemu miesiączkowaniu, a także łagodzeniem dolegliwości bólowych towarzyszącym stanom zapalnym miednicy mniejszej.

Wirus opryszczki pospolitej (herpes simplex virus – HSV) jest patogenem z grupy otoczkowych DNA wirusów należących do rodziny herpeswirusów. Opryszczka narządów płciowych częściej występuje u osób dorosłych niż u dzieci. Do czynników ryzyka zaliczane są: młody wiek inicjacji seksualnej, duża liczba partnerów seksualnych, stosunek bez zabezpieczenia w postaci prezerwatyw, niski poziom wykształcenia oraz niski status socjoekonomiczny.

Zapalenie drożdżakowe pochwy i sromu stanowi jedną z najczęstszych schorzeń wymagających interwencji ginekologicznej. Trwają poszukiwania optymalnego schematu terapeutycznego, którzy poza wysoką skutecznością byłby wygodny dla pacjenta. Zastosowanie z powodzeniem takich leków, jak Pimafucin lub Pimafucort w leczeniu zakażeń miejscowych VVC wydaje się skutecznym i bezpiecznym sposobem postępowania. Trzydniowa kuracja natamycyną w pojedynczej dawce dobowej 100 mg jest skuteczną metodą leczenia ostrej postaci niepowikłanego zapalenia drożdżakowego pochwy.

Cykle bezowulacyjne występują u 15–25% kobiet z rozpoznaną niepłodnością. W tej grupie stymulacja owulacji jest metodą leczenia i polega na pobudzeniu rozwoju pęcherzyka jajnikowego. Cytrynian klomifenu pozostaje nadal lekiem pierwszego wyboru, ale wyniki aktualnych badań przemawiają za zastąpieniem tego preparatu letrozolem. Gonadotropiny pozostają lekami drugiego wyboru. Metformina stosowana w monoterapii ma ograniczoną skuteczność, jednak w niektórych sytuacjach może mieć zastosowanie jako lek zwiększający insulinowrażliwość. Leczenie wspomagające, m.in. inozytol, witaminy i mikroelementy, u kobiet z zaburzeniami owulacji wykazuje również korzystne efekty.

Około 43% kobiet doświadcza dysfunkcji seksualnej. Nasilające się wraz z wiekiem procesy starzenia prowadzą do wielopłaszczyznowych zmian w narządzie rodnym, co nasila postępujące zmiany atroficzne, wzmaga się kruchość śluzówki oraz suchość. Postępujące procesy starzenia to również osłabienie włókien kolagenowych i elastyny, które prowadzi do zwiotczenia i rozluźnienia aparatu wieszadłowego. W konsekwencji następuje utrata czy też zmniejszenie satysfakcji seksualnej oraz osłabienie doznań seksualnych podczas stosunku. Pojawiają się też problemy z wysiłkowym nietrzymaniem moczu. Główne wskazania do zabiegów ginekologii estetycznej i regeneracyjnej stanowią: – brak satysfakcji pacjentki z życia seksualnego, – brak satysfakcji pacjentki z wyglądu zewnętrznych narządów płciowych. Zabiegi z zakresu ginekologii estetycznej wykonywane są za pomocą trzech głównych metod: iniekcyjnej, termicznej oraz operacyjnej. Stosowane obecnie metody termiczne to: laser, HIFU (high intensity focused ultrasound) oraz Thuzzle.