Autor: Anna Fuchs

Jedną z najczęściej stosowanych metod uniknięcia ciąży jest doustna antykoncepcja hormonalna. Na szczególną uwagę zasługuje doustna złożona antykoncepcja o schemacie wydłużonym, ponieważ umożliwia ona kobietom zmniejszenie liczby menstruacji w ciągu roku do zaledwie czterech. Jest to idealna metoda dla młodych, wysportowanych kobiet, dzięki której miesiączka nie ogranicza ich codziennej aktywności. Terapia ta jest również dedykowana starszym kobietom, w okresie perimenopauzy, ponieważ zmniejsza intensywność dokuczliwych objawów, jakie pojawiają się u nich w tym czasie. Badania potwierdziły także skuteczność tych leków w zmniejszeniu bólu towarzyszącego endometriozie, jednak odnotowane zostały także częściej występujące sporadyczne krwawienia.

One of the most common methods of avoiding pregnancy is oral contraception. Extended-cycle combined oral contraception require specific attention, because it enables to decrease in the number of menstruation to only four per year. It’s the perfect method for young, athletic women, thanks to which menstruation does not limit their daily activity. This therapy is also dedicated to older women, during the period of perimenopause, because it reduces the intensity of troublesome symptoms that occur at this time. Studies confirmed the effectiveness of this treatment in lowering the pain in endometriosis, but more frequent occasional bleeding has been also reported. 

Jedną z najczęściej stosowanych metod uniknięcia ciąży jest doustna antykoncepcja hormonalna. Na szczególną uwagę zasługuje doustna złożona antykoncepcja o schemacie wydłużonym, ponieważ umożliwia ona kobietom zmniejszenie liczby menstruacji w ciągu roku do zaledwie czterech. Jest to idealna metoda dla młodych, wysportowanych kobiet, dzięki której miesiączka nie ogranicza ich codziennej aktywności. Terapia ta jest również dedykowana starszym kobietom, w okresie perimenopauzy, ponieważ zmniejsza intensywność dokuczliwych objawów, jakie pojawiają się u nich w tym czasie. Badania potwierdziły także skuteczność tych leków w zmniejszeniu bólu towarzyszącego endometriozie, jednak odnotowane zostały także częściej występujące sporadyczne krwawienia.

Najczęstszymi czynnikami etiologicznymi chorób okolic intymnych są bakterie (22–50%) i grzyby (17–39%). Dolegliwości, takie jak ból, świąd, pieczenie sromu i upławy, są bardzo nieprzyjemne dla pacjentek. Jednak mimo swoich wstydliwych dolegliwości próbują one leczyć się na własną rękę. Diagnostyka zakażenia jest niezwykle istotnym elementem terapii. Zróżnicowanie zakażenia bakteryjnego od grzybiczego pozwala na wdrożenie odpowiedniej metody leczenia. W przypadku waginozy bakteryjnej zaleca się stosowanie metronidazolu lub klindamycyny. Natomiast w zakażeniach wywołanych grzybami z grupy Candida najbardziej popularne są preparaty wielolekowe, jak Pimafucort. Zawierają one nystatynę, neomycynę i hydrokortyzon, działając zarówno przyczynowo (przeciwgrzybiczo i przeciwbakteryjnie), jak i objawowo (przeciwzapalnie i przeciwświądowo). Preparat wielolekowy nie jest jednak zalecany u kobiet ciężarnych, u których część z tych leków może działać szkodliwie na płód. Dlatego też dostępne są preparaty zawierające samą nystatynę, np. Pimafucin. Schematy leczenia zakażeń, formę leku, dawki i czas terapii dobiera się indywidualnie do pacjentki. Ważne jest, aby eradykacja zakażania była kompletna.

Wyróżnia się dwa gatunki wirusa opryszczki (herpes simplex virus – HSV) – HSV-1 oraz HSV-2. Wirus HSV-1 w głównej mierze odpowiada za zmiany chorobowe błony śluzowej i skóry okolicy jamy ustnej, natomiast HSV-2 wywołuje opryszczkę narządów płciowych i jest najczęstszą przyczyną owrzodzeń narządów płciowych. Za 30–50% przypadków opryszczki genitalnej może odpowiadać HSV-1. Szacuje się, że w roku 2012 na całym świecie 3,7 mld osób poniżej 50. roku życia było zakażonych wirusem HSV-1, natomiast HSV-2 było zakażonych 417 mln. Częstość występowania wirusa HSV-1 wśród kobiet w ciąży jest szacowana na 63%, natomiast wirusa HSV-2 na 22%. Zakażenia zazwyczaj przebiegają bezobjawowo, dlatego często nie są rozpoznawane, co stwarza niebezpieczeństwo epidemiologiczne.

Zespół bólowy miednicy mniejszej dotyka 8,5–15% kobiet w każdym wieku, sięgając aż 12% pa- cjentek w wieku rozrodczym. Jest on definiowany jako niezwiązany z cyklem, przewlekły ból lokalizujący się w miednicy mniejszej, utrzymujący się co najmniej 6 miesięcy, mający charakter niemalże ciągły i nie odpowiadający na tradycyjne leczenie. Jego etiologia najczęściej nie jest znana, a przyczyny jego występowania mogą być złożone. Na powstawanie zespołu bólowego miednicy mniejszej mogą mieć wpływ zaburzenia ginekologiczne, urologiczne, mięśniowo-szkieletowe, neurologiczne i psychosomatyczne. Podstawą diagnostyki jest badanie fizykalne oraz dokładny wywiad, a leczenie powinno mieć charakter wielokierunkowy.

Niedokrwistości są bardzo powszechnym stanem występującym u ludzi w każdym wieku. Na najczęściej występującą odmianę niedokrwistości spowodowaną niedoborem żelaza najbardziej narażone są kobiety ciężarne, których zapotrzebowanie na ten pierwiastek znacznie wzrasta. Jego niedobory w okresie ciąży mogą wiązać się z bardzo poważnymi skutkami, takimi jak nieprawidłowa organogeneza lub nawet obumarcie płodu. Szczególnym zainteresowaniem cieszy się więc suplementacja żelaza u kobiet planujących ciążę oraz ciężarnych.

Oporność na antybiotyki oraz zróżnicowanie mikroorganizmów powodujących infekcje u pacjentek to niezwykle ważny problem współczesnej ginekologii. Istotnym wyzwaniem staje się poszukiwanie alternatywnych metod leczenia zakażeń. Powszechność preparatów zawierających jony srebra, cena i ich korzystny profil powodują, że mogą one stanowić atrakcyjne rozwiązanie dla pacjentek ginekologicznych oraz lekarzy szukających metod leczenia trudnych sytuacji klinicznych. W opracowaniu autorzy zwracają szczególną uwagę na możliwości, jakie daje zastosowanie środków leczniczych zawierających jony srebra oraz na nowe technologie wprowadzane do współczesnej terapii.