Według Światowej Organizacji Zdrowia (World Health Organization – WHO) i Międzynarodowego Towarzystwa Kontynencji (International Continence Society – ICS) nietrzymanie moczu (NTM) to niezależny od woli wyciek moczu przez cewkę moczową, który w efekcie stanowi problem socjalny i higieniczny. Nietrzymanie moczu nie jest nazwą konkretnej jednostki chorobowej, lecz objawem powstającym wskutek złożonych zmian strukturalnych, czynnościowych i hormonalnych w organiźmie kobiecym. Współcześnie dominuje stwierdzenie, iż z uwagi na korelację anatomiczno-czynnościową układów nerwowego i moczowo-płciowego każdy epizod zaburzenia kontroli oddawania moczu może mieć podłoże neurogenne.
Ze względu na niechęć kobiet do informowania lekarzy o tego typu dolegliwościach lub też informowanie kobiet przez pracowników ochrony zdrowia o sposobach leczenia inkontynencji trudno dokładnie oszacować występowanie problemu. Dodatkowo trudność w ocenie skali tego zjawiska wynika m.in. z braku wiedzy na temat inkontynencji oraz stereotypowego podejścia do problemu, który jest traktowany jako wstydliwy i krępujący.
Dolegliwość ta dotyczy obu płci, jednakże aż dwa razy częściej cierpi na nią płeć żeńska. Najbardziej narażone są kobiety w okresie okołomenopauzalnym oraz w okresie późnej starości. Różnorodne badania wykazują, iż 10–25% kobiet już po 30. roku życia zmaga się z okresowymi bądź stałymi incydentami związanymi z nietrzymaniem moczu, natomiast po 50. roku życia problemy te dotykają aż jedną trzecią kobiet [1, 2].
POLECAMY
Czynniki ryzyka wystąpienia nietrzymania moczu
Istnieje podział na cztery grupy czynników ryzyka [1, 2]:
- predysponujące – płeć (u kobiet NTM występuje częściej), rasa (problem ten częściej dotyczy rasy białej), czynniki genetyczne, anatomiczne, neurologiczne, środowiskowe,
- wywołują...
