Autor: Hubert Huras

W pracy dokonano szczegółowej analizy piśmiennictwa w leczeniu niedokrwistości preparatem OBSIDAN w składzie 100 mg Fe(II)SO4 z glicyną, wykazując jego doskonałą skuteczność z wysoką biodostępnością.

Według WHO niedokrwistość dotyczy aż 30% światowej populacji i aż co drugiej kobiety w ciąży w krajach rozwijających się. Najczęstszą przyczyną niedokrwistości jest niedobór żelaza. Mówimy o nim, gdy ilość żelaza w organizmie jest mniejsza od aktualnego zapotrzebowania, ale nie musi być równoznaczny z niedokrwistością. Niedobór żelaza może dawać różne objawy, a w ciąży dodatkowo prowadzić do poważnych powikłań. Dlatego niewątpliwie powinien być leczony. Leczenie polega na podawaniu preparatów żelaza, zwykle drogą doustną.

Identyfikacja kobiet z przedwczesną czynnością skurczową, u których dojdzie do porodu przedwczesnego, jest procesem nieprecyzyjnym, mimo że poród przedwczesny jest jedną z najczęstszych przyczyn hospitalizacji ciężarnych. Tokoliza może umożliwić przedłużenie ciąży, przynajmniej w krótkim okresie, a tym samym dać czas na dalsze dojrzewanie wewnątrzmaciczne i interwencje, które mogą poprawić wyniki okołoporodowe noworodków. Dokładna identyfikacja kobiet z prawdziwym porodem przedwczesnym pozwala na zastosowanie odpowiednich interwencji, które mogą poprawić stan noworodka: przedporodowej kortykosteroidoterapii, profilaktyki zakażenia paciorkowcem grupy B, neuroprotekcji siarczanem magnezu. Równie ważna jest dokładna identyfikacja kobiet, u których w rzeczywistości nie doszło do porodu przedwczesnego, co pozwala uniknąć niepotrzebnych i kosztownych interwencji u blisko 50% pacjentek z podejrzeniem porodu przedwczesnego, które następnie rodzą w terminie bez leczenia tokolitycznego. Połączenie ilościowego oznaczenia fibronektyny płodowej (fFN) lub łożyskowej alfa-mikroglobuliny-1 (PAMG-1) z pomiarem długości szyjki macicy u objawowych kobiet zwiększa wartość predykcyjną spontanicznego porodu przedwczesnego.

Zespół metaboliczny jest coraz większym problemem na całym świecie. Przyczynia się do rozwoju miażdżycy, cukrzycy typu 2 oraz powikłań sercowo-naczyniowych. Ryzyko rozwoju określonych elementów zespołu metabolicznego, takich jak otyłość, hiperlipidemia, nadciśnienie i podwyższony poziom cukru we krwi, przypisuje się w dużej mierze czynnikom środowiskowym, w tym złemu odżywianiu, ograniczeniu aktywności fizycznej czy paleniu papierosów. Wykazano, że powikłania ciążowe, takie jak poronienia, cukrzyca ciążowa, stan przedrzucawkowy w różny sposób mogą być związane z występowaniem zespołu metabolicznego. Określenie metabolicznych czynników ryzyka jest szczególnie ważne u kobiet w wieku rozrodczym. Pacjentka musi być świadoma wpływu modyfikacji stylu życia, redukcji masy ciała oraz poprawy statusu metabolicznego nie tylko na zwiększenie szans zajścia w ciążę, ale również jej bezpiecznego przebiegu.