Mirabegron w leczeniu zespołu pęcherza nadreaktywnego u dorosłych

Zespół pęcherza nadreaktywnego (overactive bladder syndrome – OAB) to uciążliwa przypadłość charakteryzująca się szeregiem objawów. Zalicza się do nich silne, naglące parcie na mocz, któremu często towarzyszą częstomocz oraz nykturia (budzenie się w nocy celem oddania moczu) z możliwością występowania naglącego nietrzymania moczu. Objętość wydalanego moczu jest zazwyczaj niewielka. Szacuje się, że schorzenie to może występować nawet u ok. 38% populacji – przekłada się ono na spadek jakości życia pacjentów oraz zwiększa obciążenie ekonomiczne [1–3]. Większość danych sugeruje, że na zespół pęcherza nadreaktywnego częściej cierpią kobiety [3]. 
Konkretne przyczyny OAB w dalszym ciągu nie są znane. Zakłada się, że wpływ na jego wystąpienie mają otyłość, spożywanie kofeiny oraz zaparcia. Niewyrównana cukrzyca czy przewlekły ból w obrębie miednicy mogą dodatkowo nasilać dolegliwości [2, 4, 5]. Częściej objawy OAB są też zauważane u osób zmagających się z chorobą Parkinsona, stwardnieniem rozsianym, urazem rdzenia kręgowego i udarem mózgu. 
Często zdarza się, że zanim chory zgłosi objawy lekarzowi, mija sporo czasu [19]. Pacjentom, u których obserwuje się znaczne nasilenie objawów, nierzadko towarzyszy lęk związany z samym przebiegiem choroby oraz depresja [1]. Zespół pęcherza nadreaktywnego negatywnie wpływa na wiele aspektów życia, w tym zawodowego i towarzyskiego [3].

Diagnostyka

Najważniejszą rolę w rozpoznaniu choroby odgrywają objawy zgłaszane przez pacjenta. Przydatnym narzędziem w diagnostyce jest dzienniczek mikcji, w którym jest określana częstość mikcji, objętość oddanego moczu, obecność nykturii oraz ilość i częstość przyjmowanych płynów. 
Dodatkowo należy zebrać dokładny wywiad chorobowy, uwzględniający schorzenia internistyczne, zwłaszcza nefrologiczne, kardiologiczne i diabetologiczne. Obowi...