Pimafucin i Pimafucort – zastosowanie w leczeniu kandydozy sromu i pochwy w praktyce położniczo-ginekologicznej

Kandydoza sromu i pochwy (vulvovaginal candidiasis – VVC) jest częstą chorobą dotykającą kobiety na całym świecie i zwykle szybko reaguje na miejscowe lub doustne leczenie przeciwgrzybicze. Niestety, u niektórych kobiet rozwija się postać nawrotowa kandydozy sromu i pochwy (recurrent vulvovaginal candidiasis – RVVC), która określana jest jako co najmniej 3 objawowe epizody choroby w ciągu ostatnich 12 miesięcy [1]. Szacuje się, że RVVC dotyka ok. 138 mln kobiet na całym świecie rocznie i 492 mln przynajmniej raz w ciągu ich życia [2]. Pacjentki zgłaszają, że okres RVVC wynosi 1–2 lata, chociaż znaczna liczba miała objawy przez 4–5 lat, a niektóre znacznie dłużej [3]. Candida albicans jest odpowiedzialny za większość infekcji u kobiet z RVVC, jednak odpowiednie leczenie RVVC wymaga ustalenia gatunku potwierdzonego wynikami badań laboratoryjnych i skutecznego leczenia. Występuje kilka czynników związanych z RVVC, takich jak czynniki genetyczne (polimorfizm, rodzina, pochodzenie etniczne), mechanizmy odpornościowe (HIV, niekontrolowana cukrzyca, steroidy, antybiotyki, hormonalna terapia zastępcza), behawioralne (seks oralny, doustne środki antykoncepcyjne, częstotliwość kontaktów) i idiopatyczne [4].
Flukonazol jest niedrogim i dobrze tolerowanym lekiem, który można łatwo podawać doustnie i jest najczęściej stosowanym lekiem przeciwgrzybiczym. Jednak w ostatnim dziesięcioleciu zgłaszano oporność na flukonazol u kobiet z RVVC. Wcześniejsze badania epidemiologiczne wykazały, że prawie wszystkie kobiety, u których zdiagnozowano oporne na flukonazol C. albicans, doświadczyły wcześniejszej ekspozycji na flukonazol [5]. Wskaźniki oporności na azol są bardzo zmienne i mogą na nie wpływać schematy przepisywania przez lekarzy – zarówno w ramach leczenia, jak i profilaktyk...