Waginoza i grzybica są najczęściej występującymi infekcjami w pochwie. Pacjentki z nawracającymi infekcjami wymagają kompleksowej diagnostyki i celowanego leczenia. Istotne jest wybieranie preparatów skutecznie likwidujących rozpoznane zakażenia, niemających negatywnego wpływu na Lactobacillus. Autorzy preferują wielomiesięczne stosowanie preparatów dopochwowych.
Autor: Grzegorz Surkont
dr hab. n. med.; Uniwersytet Medyczny w Łodzi, I Katedra Ginekologii i Położnictwa, Klinika Ginekologii Operacyjnej i Onkologicznej
Stosowane schematy Hormonalnej Terapii Menopauzy oraz zalecane dawki zależą od wieku i wskazań do terapii. W artykule Autorzy w sposób praktyczny omawiają te kwestie. HTM powinna być dobierana indywidualnie dla każdej pacjentki. Indywidualizacja leczenia polega m.in. na wyborze schematu podawania leku, rodzaju i dawki progestagenu, dawki estrogenu, schematu podawania leków oraz długości stosowania HTM.
W artykule autorzy omawiają praktyczne aspekty diagnostyki podczas pierwszej wizyty kobiet w typowym okresie pojawienia się menopauzy. Diagnoza menopauzy wymaga uwzględnienia wieku pacjentki, ponieważ ma on wpływ na zlecane badania i zalecone postępowanie. W Polsce kobiety przestają miesiączkować zwykle około 50.–52. r.ż. Menopauza przedwczesna rozpoznawana jest, gdy pojawia się przed 40. r.ż, wczesna – w wieku 40–45 lat. Późne klimakterium definiowane jest jako występowanie miesiączki nadal po 54. r.ż. W tych trzech przypadkach postępowanie diagnostyczne jest odmienne i będzie omówione w innych artykułach.
Istotnym aspektem HTM jest odpowiedni dobór progestagenu, który może wpływać między innymi na tolerancję, większe ryzyko raka piersi i zakrzepicy żylnej. Dotychczas opublikowane wyniki badań wskazują, że najbardziej optymalne progestageny to dydrogesteron i mikronizowany progesteron, bez względu na drogę podawania estrogenów. Dlatego autorzy artykułu podczas HTM stosują najczęściej dydrogesteron i mikronizowany progesteron.
GSM często występuje w okresie okołomenopauzalnym i pomenopauzalnym. Podczas wizyty ginekologicznej należy inicjować rozmowę na temat dolegliwości w obrębie pochwy i sromu oraz ich wpływu na dysfunkcje seksualne i jakość życia nie tylko u każdej pacjentki po menopauzie, ale także u kobiet po 40. roku życia. W leczeniu objawowym jest możliwe stosowanie środków niehormonalnych. Preferowane jest łączenie terapii objawowej z leczeniem przyczynowym lekami dopochwowymi: prasteronem lub estrogenami. Ważne, aby podczas wizyty wyjaśnić kwestie bezpieczeństwa leków dopochwowych, pamiętając o intrakrynologicznym mechanizmie prasteronu. Takie postępowanie zwiększa odsetek pacjentek zaczynających terapię, jak również kontynuujących leczenie.
Współczesna uroginekologia dysponuje wieloma narzędziami diagnostycznymi – od metod nieinwazyjnych do inwazyjnych, które mogą być subiektywne lub obiektywne [1–3]. Ultrasonografia dna miednicy (ang. pelvic floor sonography – PFS) jest coraz częściej stosowana zarówno w codziennej praktyce, jak i w badaniach naukowych [4–6]. Badanie jest tanie, nieinwazyjne i szeroko dostępne. Stanowi obiektywne uzupełnienie innych metod diagnostycznych. Aparaty USG znajdują się praktycznie we wszystkich oddziałach ginekologicznych oraz w wielu gabinetach. Ultrasonografia w uroginekologii umożliwia uwidocznienie struktur dna miednicy w czasie rzeczywistym. Charakteryzuje się dobrą rozdzielczością i pozwala na obrazowanie w prezentacji 2D, 3D i 4D. Istotną zaletą jest możliwość dokładnego uwidocznienia sztucznych materiałów stosowanych obecnie w uroginekologii.
Współczesna uroginekologia dysponuje wieloma narzędziami diagnostycznymi, od metod nieinwazyjnych do inwazyjnych, które mogą być subiektywne lub obiektywne. Badanie usg uroginekologiczne jest nieinwazyjne, tanie i szeroko dostępne. Stanowi obiektywne uzupełnienie innych metod diagnostycznych. Pozwala na uwidocznienie struktur dna miednicy w czasie rzeczywistym z dobrą rozdzielczością obrazu, w prezentacji 2D, 3D i 4D. Istotna jest możliwość dokładnego uwidocznienia sztucznych materiałów stosowanych w uroginekologii.