Proces diagnostyczno-terapeutyczny pacjentki ciężarnej z rozpoznaniem rzęsistkowicy

Zakażenie rzęsistkiem pochwowym (Trichomonas vaginalis) jest najczęściej diagnozowaną niewirusową chorobą przenoszoną drogą kontaktów płciowych. Niestety, nie podlega ona obowiązkowi zgłaszania, co powoduje brak dokładnych danych statystycznych co do jej występowania. Szacunkowo przyjmuje się, że liczba zakażeń Trichomonas vaginalis kształtuje się na poziomie ok. jednej trzeciej wszystkich wykrywanych infekcji przenoszonych drogą płciową. Do zakażenia może dojść także poprzez używanie wspólnych środków higieny, korzystania z toalet publicznych, na basenie, jednak ze względu na wrażliwość rzęsistka na wysychanie jest to dość rzadko spotykane. Trichomonas vaginalis utrzymuje się w środowisku wilgotnym przez mniej więcej 24 godziny [1–4].

Etiopatogeneza

Rzęsistkowica jest chorobą pasożytniczą dróg rodnych. Dotyczy ona zarówno kobiet, jak i mężczyzn. Zakażenie wywołuje jednokomórkowy pierwotniak – rzęsistek pochwowy, który najczęściej zagnieżdża się i namnaża w pochwie, cewce moczowej, gruczołach Skenego i gruczole krokowym u mężczyzn. Rzęsistki przyczepiają się do komórek nabłonka pochwy i wywołują miejscowy stan zapalny; jego intensywność będzie zależeć od zjadliwości szczepu oraz reakcji immunologicznej gospodarza. Organizm reaguje na zakażenie Trichomonas vaginalis poprzez zwiększoną produkcję leukocytów wielojądrzastych w pochwie stymulowaną przez substancję chemotaktyczną wydzielaną przez rzęsistka pochwowego [1, 2].
Raz przebyte zakażenie, jak w przypadku większości infekcji przenoszonych drogą płciową, nie daje odporności na powtórne zakażenie. 
Rozpoznania rzęsistkowego zapalenia pochwy można dokonać w momencie wykrycia rzęsistków w wydzielinie z pochwy i stwierdzeniu objawów stanu zapalnego. W trakcie diagnostyki warto...