Autor: Agnieszka Białka

W ostatnich latach obserwuje się coraz więcej przypadków infekcji grzybiczych, które występują samodzielnie lub towarzyszą innym infekcjom. Około 75% kobiet w wieku 15–49 lat doświadczy co najmniej jednej objawowej infekcji grzybiczej w życiu, a u 5% z nich choroba przybierze postać nawrotową. Przyczyną rozwoju drożdżakowego zapalenia pochwy i sromu (vulvovaginal candidiasis – VVC) jest zaburzenie równowagi w biocenozie narządów rodnych. Aby zapobiec infekcji, należy przestrzegać zasad higieny osobistej. W leczeniu pierwszorazowej lub epizodycznej postaci VVC należy stosować antybiotyki polienowe lub pochodne azolowe.

Streszczenie Żylna choroba zakrzepowo-zatorowa (venous thromboembolism – VTE) obejmuje zakrzepicę żył głębokich i zatorowość płucną. Jest jednym z najczęstszych poważnych powikłań związanych z ciążą. Zachorowalność na nią ocenia się na 0,61–1,72 na 1000 porodów. Sama ciąża tylko w połowie przypadków może być przyjęta jako przyczyna zatorowości płucnej, w pozostałych przypadkach diagnostyka ujawnia występowanie czynników ryzyka zakrzepicy żylnej. Według badań czynnikami dającymi największe prawdopodobieństwo wystąpienia VTE są VTE w wywiadzie, rozpoznana trombofilia oraz niektóre choroby współistniejące, jak np. toczeń rumieniowaty układowy. U ciężarnych z grupy ryzyka profilaktykę przeciwzakrzepową należy rozpoczynać w tak wczesnym okresie ciąży, jak to jest praktycznie możliwe.

Otyłość została zidentyfikowana jako czynnik ryzyka w ciąży już ponad 70 lat temu, a obecnie jest uznawana za najczęstszy z tych czynników. Może powodować wystąpienie wielu powikłań –
zarówno w okresie koncepcyjnym, jak i na każdym etapie ciąży, porodu i połogu. Uznaje się, że sposób żywienia kobiet ciężarnych należy do najważniejszych czynników środowiskowych, które odpowiadają za prawidłowy przebieg ciąży, rozwój dziecka w okresie płodowym, ale także jego stan zdrowia w dzieciństwie i dalszym życiu. Otyłość matki niekorzystnie wpływa na płód i niesie ze sobą wiele konsekwencji. Dodatkowym problemem staje się także utrudniona diagnostyka USG, co prowadzi do zmniejszenia wykrywalności zmian, zwłaszcza w obrębie twarzoczaszki, serca, pępowiny i kręgosłupa.

Zgodnie z definicją Światowej Organizacji Zdrowia menopauza oznacza ostatnią miesiączkę, po której występuje co najmniej 12-miesięczna przerwa w krwawieniach. Według danych literaturowych kobiety po menopauzie stanowią ponad 10% populacji światowej. Niedobór witaminy D, zdefiniowany jako stężenie 25(OH)D w surowicy poniżej 30 ng/ml, jest szeroko rozpowszechnione i dotyczy ok. 75% kobiet w okresie pomenopauzalnym. W 2012 r. zespół ekspertów Polskiego Towarzystwa Endokrynologicznego opracował kryteria diagnostyczne dotyczące zapotrzebowania na witaminę D w różnych grupach wiekowych. Za docelowe stężenie uznano wartości 30–50 ng/ml (75–125 nmol/l). Położenie geograficzne Polski daje ograniczone możliwości uzyskania zalecanego stężenia witaminy D w surowicy, dlatego często konieczna jest suplementacja. Część objawów związanych z niedoborem witaminy D jest bardzo zbliżona do tych występujących u kobiet w okresie okołomenopauzalnym. Istnieje kilka mechanizmów, w których witamina D może pozytywnie wpłynąć na objawy związane z menopauzą.