Trometamol fosfomycyny w leczeniu zapalenia pęcherza moczowego i bezobjawowej bakteriurii u kobiet w ciąży

Zakażenie układu moczowego (ZUM)

Ciąża to stan sprzyjający wzmożonej zapadalności na zakażenie układu moczowego (ZUM). Infekcje pęcherza moczowego występują zdecydowanie częściej u kobiet ciężarnych ze względu na ucisk powiększającej się macicy na moczowody. Wynikający z tego zmniejszony odpływ moczu powoduje poszerzenie miedniczki nerkowej oraz kielichów. Najczęściej obserwujemy to zjawisko w nerce prawej. Za zastój moczu odpowiada także zmniejszone napięcie mięśni moczowodów i miedniczek w wyniku zmian hormonalnych występujących w ciąży. Dodatkowym czynnikiem sprawczym ZUM u ciężarnych jest często występująca glikozuria. Warunki anatomiczne, tj. krótka cewka moczowa i bliskość ujścia cewki moczowej i odbytu, przesunięcie pęcherza moczowego ku górze i do przodu (co powoduje zaleganie moczu po mikcji), wzrost GFR (ang. glomerular filtration rate) o 30–40% oraz ucisk moczowodów przez powiększającą się macicę prowadzą do ich poszerzenia i zastoju moczu oraz ułatwiają przenikanie bakterii do jałowych w warunkach fizjologicznych dróg moczowych. Największe ryzyko ZUM występuje między 9. a 17. tygodniem ciąży [1]. 
Problem zakażenia dolnego odcinka układu moczowego (pęcherza i cewki moczowej) czy zakażenia górnego odcinka (odmiedniczkowe zapalenie nerek, inaczej ostre bakteryjne cewkowo-śródmiąższowe zapalenie nerek) dotyczy 2–4% ciężarnych. Ponadto u 5–10% kobiet w ciąży stwierdza się bezobjawowy bakteriomocz, czyli obecność drobnoustrojów w cewce i pęcherzu moczowym bez objawów klinicznych, który jednak może przyczynić si...