Stanowisko Zespołu Ekspertów Polskiego Towarzystwa Menopauzy i Andropauzy oraz Polskiego Towarzystwa Ginekologii Estetycznej i Rekonstrukcyjnej

Łysienie androgenowe (ang. androgenetic alopecia – AGA) stanowi najczęstszą przyczynę wypadania włosów u kobiet i jest jednocześnie powodem znaczącego pogorszenia jakości życia dotkniętych tym problemem pacjentek. Problem ten dotyczy 3–6% kobiet w wieku < 30 lat i aż 30–40% kobiet w wieku pomenopauzalnym. Łysienie androgenowe to postępująca utrata włosów typu niebliznowaciejącego o charakterystycznym obrazie klinicznym. U kobiet AGA zwykle występuje w postaci rozlanego przerzedzenia włosów w okolicy czołowo-ciemieniowej z niezmienioną linią czołową owłosienia. 
Etiopatogeneza AGA u kobiet jest złożona, a głównym czynnikiem sprawczym poza predyspozycją genetyczną jest indukowana przez 5α-dihidrotestosteron (DHT) miniaturyzacja mieszków włosowych w androgenozależnych regionach owłosionych skóry głowy. Miniaturyzacja mieszków jest konsekwencją zmian w cyklu rozwoju włosa – skrócenie fazy anagenu ogranicza wzrost włosów na długość, stymulując ich konwersję do włosów meszkowych. Ponieważ zaledwie u ok. 30% kobiet z AGA stwierdza się laboratoryjne wykładniki hiperandrogenizmu, przypuszcza się, iż łysienie androgenowe jest u większości pacjentek rezultatem nieprawidłowej reakcji mieszka włosowego na prawidłowe stężenia androgenów u pacjentek z predyspozycją genetyczną. Kluczową rolę w patomechanizmie AGA odgrywa aktywność w obrębie mieszka włosowego enzymu 5α-reduktazy, który katalizuje konwersję testosteronu do jego 10-krotnie aktywniejszego metabolitu, którym jest DHT [5, 9].
Pomimo dużego rozpowszechnienia AGA wśród kobiet oraz jego dewastującego wpływu na jakość życia wybór dostępnych terapi...