Zespół pęcherza nadaktywnego (OAB) to problem zdrowotny związany z dokuczliwymi parciami naglącymi i zwiększoną częstością oddawania moczu z lub bez towarzyszącego nietrzymaniem, wpływający negatywnie na jakość życia. Rozpoznanie stawiane jest na podstawie typowych objawów klinicznych, po wykluczeniu innych możliwych przyczyn. Terapia to zmiana stylu życia, a następnie leczenie farmakologiczne, w tym leki z grupy antagonistów receptora muskarynowego (MRA), wśród których znajduje się solifenacyna. Solifenacyna, działająca selektywnie na receptor M3, okazuje się skuteczną opcją terapeutyczną, stosowaną zazwyczaj raz na dobę. Pełna poprawa objawów zauważalna jest zazwyczaj po upływie 2 do 4 tygodni. Mimo potwierdzonej skuteczności, wyzwaniem pozostają częste działania niepożądane, takie jak suchość w jamie ustnej czy zaparcia, a także stosunkowo wysoki odsetek pacjentów przerywających leczenie. Ważne jest indywidualne podejście do każdego pacjenta oraz podkreślenie znaczenia systematycznego stosowania zaleconej terapii.
Autor: Klaudia Stangel-Wójcikiewicz
dr hab. med.
Uniwersytet Jagielloński, Collegium Medicum
Klinika Ginekologii i Onkologii
Katedra Ginekologii i Położnictwa