W krajach rozwiniętych choroby układu krążenia są główną przyczyną zgonów ciężarnych kobiet. Jednym z głównych elementów opieki nad pacjentką w ciąży jest odpowiednio prowadzona diagnostyka ambulatoryjna – ginekologiczna oraz z zakresu innych specjalności, w tym kardiologiczna. W ambulatoryjnej diagnostyce kardiologicznej kobiet w ciąży kluczowe są właściwie przeprowadzone badania podmiotowe i fizykalne. Jeśli chodzi o badania dodatkowe, to wykorzystuje się m.in. echokardiografię, 24-godzinne ambulatoryjne monitorowanie ciśnienia tętniczego oraz 24-godzinne badanie Holter EKG. Dużą zaletą wymienionych badań, w tym echokardiografii, jest to, że są one bardzo bezpieczne, w tym dla kobiet w ciąży.
Autor: dr n. med. Jan W. Pęksa
Poradnia Kardiologiczna, SP ZOZ Ministerstwa Spraw Wewnętrznych i Administracji w Krakowie Specjalistyczna Praktyka Kardiologiczna Jan W. Pęksa
Nadciśnienie tętnicze (HT) w ciąży wiąże się ze zwiększonym ryzykiem śmiertelności matek i płodów. Można je podzielić na dwa główne rodzaje: HT przewlekłe, które występuje już przed ciążą lub zostaje rozpoznane przed 20. tygodniem ciąży (może być pierwotne lub wtórne), oraz stany nadciśnieniowe związane z ciążą, w tym HT wywołane ciążą, rozwijające się po 20. tygodniu ciąży, najczęściej ustępujące w ciągu sześciu tygodni od momentu porodu, stan przedrzucawkowy i rzucawkę. W aktualnych wytycznych zaleca się włączenie leczenia farmakologicznego HT u kobiet w ciąży, gdy wartości ciśnień (BP) wynoszą >140/90 mmHg. Lekami z wyboru, najlepiej przebadanymi w tej populacji pacjentek, są metylodopa, labetalol i antagoniści kanałów wapniowych (najwięcej danych jest dostępnych dla nifedypiny). Kobiety, u których występowały schorzenia związane z HT w ciąży, szczególnie ze stanem przedrzucawkowym lub rzucawką, są obarczone podwyższonym ryzykiem rozwoju chorób sercowo-naczyniowych w dalszej części życia. Zarejestrowanie BP ≥160/≥110 mmHg u kobiety w ciąży jest stanem nagłym – w tym przypadku jest wskazane skierowanie pacjentki do szpitala.