Według definicji National Osteoporosis Fundation (NOF) i National Institutes of Health (NIH) z 2001 r. osteoporoza jest chorobą szkieletu, którą charakteryzuje upośledzona wytrzymałość kości, a w efekcie zwiększone ryzyko złamania [1]. Osteoporoza jako choroba przewlekła, nazywana cichym złodziejem kości, stanowi jeden z istotnych problemów zdrowotnych, społecznych i ekonomicznych współczesnego świata. Kliniczną manifestacją osteoporozy jest złamanie niskoenergetyczne, będące następstwem niewielkich urazów w konsekwencji obniżonej odporności mechanicznej kośćca. Ponieważ częstość zachorowania wzrasta z wiekiem, a średnia przeżycia współczesnego społeczeństwa stale rośnie, liczba złamań będzie ulegać zwiększeniu [1–4]. Osteoporoza jako choroba postępująca oraz w znacznym stopniu obniżająca jakość życia w statystykach zajmuje trzecie miejsce po schorzeniach układu krążenia i nowotworach. Jest również obarczona ryzykiem trwałego kalectwa, a nawet znacznej śmiertelności [5].
Autor: Teresa Bernadetta Kulik
prof. dr hab. n. med.; Katedra Zdrowia Publicznego Uniwersytetu Medycznego w Lublinie