Dział: To wiedzieć powinniśmy

Choć etiologia liszaja twardzinowego pozostaje niewyjaśniona, obecnie uważa się, że podstawową rolę w patogenezie choroby odgrywają zjawiska autoimmunologiczne u predysponowanych genetycznie pacjentek. W większości przypadków chorobę rozpoznaje się na podstawie charakterystycznego obrazu klinicznego. Biopsję należy wykonać w przypadku klinicznie podejrzanych zmian. Leczenie ma na celu uzyskanie optymalnej kontroli objawów podmiotowych, zahamowanie progresji choroby i poprawę jakości życia pacjentek. Standardem leczenia I linii pozostaje miejscowe stosowanie glikokortykosteroidów o bardzo dużej lub dużej sile działania.

W przypadku steroidooporności przed rozpoczęciem leczenia II linii należy zweryfikować rozpoznanie na podstawie wyniku badania histopatologicznego. Wobec braku jednoznacznych zaleceń co do postępowania w chorobie steroidoopornej leczenie II linii należy indywidualizować i prowadzić w ośrodkach wyspecjalizowanych w leczeniu chorób sromu.

Skóra kobiety po zabiegach ginekologicznych wymaga poświęcenia dużej uwagi i profesjonalnego podejścia. Trzeba o tym pamiętać zwłaszcza w aspekcie blizn, które mogą stanowić poważny problem estetyczny, a co często z tym związane – również problem natury psychologicznej.

Pacjentki z bliznami pooperacyjnymi zgłaszają się do lekarzy różnych specjalności – dermatologów, chirurgów ogólnych, chirurgów plastycznych, lekarzy medycyny estetycznej. Działania terapeutyczne, które można podjąć, nie ograniczają się tylko i wyłącznie do korekcji wyglądu blizny, ale mogą dotyczyć całkowitej przebudowy skóry w celu zniwelowania blizny.

Zastosowanie naturalnych olejów roślinnych może być skutecznym sposobem leczenia niektórych zmian skórnych w formie terapii wspomagającej.

Opracowanie to przedstawia aktualną wiedzę na temat badań prenatalnych w I trymestrze ciąży. Umożliwiają one rozpoznawanie, diagnostykę i leczenie wad wrodzonych, również zespołów genetycznie uwarunkowanych.

Badania mają na celu zapewnienie optymalnych warunków do rozwiązania ciąży a także opiekę nad kobietą będącą w ciąży i noworodkiem. Badania prenatalne wykonywane w I trymestrze ciąży pozwalają na zidentyfikowanie wad wrodzonych płodu oraz określenie ryzyka najczęściej występujących aberracji chromosomowych.
 

Fitoestrogeny są naturalnymi związkami o słabych właściwościach estrogennych i antyestrogennych. Wykazują selektywne działanie pobudzające na receptory estrogenowe oraz działają antyandrogenowo i antyestrogenowo. Fitoestrogeny działają głównie poprzez receptory estrogenowe β, wywierając korzystny wpływ na układ sercowo-naczyniowy, kostny i ośrodkowy układ nerwowy.

Infekcje grzybicze pochwy należą do najczęstszych zakażeń pochwy i sromu. Zwykle mają postać ostrych infekcji incydentalnych, jednak często mają formę uporczywą i nawracającą. Podstawą zrozumienia patologii występujących w obrębie pochwy jest znajomość fizjologii oraz prawidłowego działania mechanizmów obronnych pochwy.

Około 80% kobiet w ciąży nie jest zadowolonych z rozmiarów swojego ciała, u 15–20% pojawiają się różnego rodzaju nieprawidłowości związane z odżywianiem się, zaś u 1,5–5% rozwija się pregoreksja. Do kluczowych objawów pregoreksji należy: zaburzone doświadczanie kształtu i masy własnego ciała, intensywny lęk przed przybraniem na wadze oraz postępujące ograniczanie ilości pożywienia. Dodatkowo mogą wystąpić: domaganie się cięcia cesarskiego w 8. miesiącu ciąży, konflikty wewnętrzne skutkujące poczuciem winy i wstydu, usilne dążenie do jak najszybszego odzyskania po porodzie masy ciała sprzed ciąży. Konsekwencje pregoreksji dotykają zarówno kobietę ciężarną, jak i jej dziecko. Są poważne, ze śmiercią włącznie.

W artykule przedstawiono przypadek 37-letniej ciężarnej z kłykcinami sromu, które z powodzeniem usunięto przy zastosowaniu kriochirurgii.

Zgodnie z definicją Światowej Organizacji Zdrowia menopauza oznacza ostatnią miesiączkę, po której występuje co najmniej 12-miesięczna przerwa w krwawieniach. Według danych literaturowych kobiety po menopauzie stanowią ponad 10% populacji światowej. Niedobór witaminy D, zdefiniowany jako stężenie 25(OH)D w surowicy poniżej 30 ng/ml, jest szeroko rozpowszechnione i dotyczy ok. 75% kobiet w okresie pomenopauzalnym. W 2012 r. zespół ekspertów Polskiego Towarzystwa Endokrynologicznego opracował kryteria diagnostyczne dotyczące zapotrzebowania na witaminę D w różnych grupach wiekowych. Za docelowe stężenie uznano wartości 30–50 ng/ml (75–125 nmol/l). Położenie geograficzne Polski daje ograniczone możliwości uzyskania zalecanego stężenia witaminy D w surowicy, dlatego często konieczna jest suplementacja. Część objawów związanych z niedoborem witaminy D jest bardzo zbliżona do tych występujących u kobiet w okresie okołomenopauzalnym. Istnieje kilka mechanizmów, w których witamina D może pozytywnie wpłynąć na objawy związane z menopauzą.